کاش مي دانستي
من سکوتم حرف است
حرف هايم حرف است
 خنده هايم حرف است
کاش مي دانستي
مي توانم همه را پيش تو تفسير کنم
کاش مي دانستي
کاش مي فهميدي
کاش و صد کاش نمي ترسيدي
که مبادا دل من پيش دلت گير کند
يا نگاهم تلي از عشق بدستان تو زنجير کند
من کمي زودتر از خيلي دير
مثل نور از شب چشم تو سفر خواهم کرد
تو نترس
سايه ها بوي مرا سوي مشام تو نخواهند آورد
کاش مي دانستي
چه غريبانه به دنبال دلم خواهي گشت
در زماني که براي غربتت سينه دلسوزي نيست
تازه خواهي فهميد
مثل من عاشق مغرور شب افروزي نيست ...

غزلی بايد گفت

غزلی مثل غزل های نگاه تو زلال

که مرا می خواند به چراغانی شبهای خدا.

و من اينگونه نشستم به نياز.

داشتم شعر تو را می گفتم

- شعر بودن با تو -

در غريبانگی آينه ها

رفته بودم که در آغوش خيال خوش تو گم بشوم.

رفته بودم با تو به تماشای زلالی پگاه.

در همان لحظه خوشبخت که نام تو نشست،

روی آسودگی حافظه کاغذ شعر،

قلم تازه نفس از حرکت ماند و نرفت،

قلمم را نامت افسون کرد!

مثل چشمت که مرا.

و چنين بود که شعر تو به پايان نرسيد...

رفیق من سنگ صبور غم ها به دیدنم بیا که خیلی تنهام

هیچ کس نمی فهمه چه حالی دارم چه دنیای رو به زوالی دارم 

مجنونم و دل زده از لیلی ها  خیلی دلم گرفته از خیلی ها 

نمونده از جوونی هام نشونی پیر شدم پیر تو ای جوونی 

اگر بیای همون جوری که بودی کم می یارن حسودا از حسودی 

صدای سازم همه جا پر شدم هر کی شنیده از خودش بی خوده

اما خودم پرشدم از گلایه هیچی ازم نمونده جز یه سایه

تنهایی  بی سنگ صبور    خونه سرد و سوت و کور

توی شبهات ستاره نیست موندی و راه چاره نیست

اگر چه. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  هیچ کس نیومد

گریه های تو واسه من دیگه هیچ رنگی نداره نمی خوام با من بمونی تو حالا تو

روزگارم دیگه جایی نداری تویه این قلب شکسته زندگی با تو محاله تو همونی

که میگفتی زندگی با من خیلی قشنگه نمی دونستم که حرفات همش از روی

نیرنگه حالا اینو می دونم گرچه حالا خیلی دیره زندگی با تو محاله تنها شنیدم

از همه که تو وفا نداری دارم تو چشمات میبینم می خوای که جا بذاری منم

یکی مثل همه تو قلب تو شلوغه گریه نکن که گریه هات برای من دروغه

خدایا با من چه می کنی؟

مرا به کجا می بری؟

می دانم که تا حال جز خیر برایم نخواستی

می دانم مرا هیچ وقت تنها نمی گذاری

میدانم مرا غرق در نعمت کردی

همه اینها را می دانم و نا شکری را دوست ندارم

اما گاهی دلگیر از همه به سوی تو می آیم

تو خود می دانی که قدرتی ندارم و کسی را هم جز تو ندارم

تو پناه من باش

گاهی همه چیز مرا خسته می کند

من هنوز هم نمی دانم چرا انسانها اینقدر تنها هستند

درد آنها یکیست اما نمی دانم چرا همدرد هم نیستند!

تا کی نقاب به چهره می زنیم؟

تا کی تظاهر؟

ای کاش هیچ نقابی نبود

خدایا کمک کن به کسی دل نبندم

و از خلایقت هیچ انتظاری نداشته باشم

کمک کن به آرامشی مطلق برسم

آرامشی در حضور تو و در کنار تو

قطره ی اشک توی چشمم خونه خونه

میچکه مانند بارون دونه دونه

آخرین باری که من چشماتو دیدم

اون نگاهت تا ابد یادم می مونه

فاصله از این زمین تا اوج ابرا

از تموم قله ها تا عمق دریا

خونی از عشق تو در سینه ی من نیست

یادگار از تو می مونه یادت هر جا

عشق من رفت تا رسید فصل جدایی

روزگار تو به دلها بی اعتنایی

ای زمونه پس کجا رفت عدل و انصاف؟

این فقط حرفه ، تو هم که بی وفایی

عشق من رفت تا رسید فصل جدایی

تا دل بده تو عشقو به اثبات برسونیم

که تا به همیشه واسه هم زنده بمونیم

قسمت میشه باز ، عشق ما رو تنها نمیذاره

حتی اگه اینبار نشه با عمری دوباره

وقتي كه خاكم ميكنن

بهش بگين پيشم نياد

بگين كه رفت مسافرت

بگين شماره اي نداد

يه جور بگين كه آخرش

از حرفاتون هول نكنه

طاقت ندارم ببينم

به قبر من نگاه كنه

دونه به دونه عكسامو

برداريد آتيش بزنيد

هرچي كه خاطره دارم

بريد و از بيخ بكنيد

نذاريد از اسم من

يك كلمه جا بمونه

نميخوام هيچ وقت تنمو

توي گورم بلرزونه

برو آتيش به قلب من نزن

بذار نگاهت از يادم بره

بذار واسه هميشه قلب من

چال بشه با من كلي خاطره

برو نميخوام ببيني

خونه من خالي شده

همدم من به جاي تو

ريگاي پوشالي شده

اون كه مي گفت مي مرد برات

ديدي راست راستي مرد

رفت و همه خاطره اش هم

به خاطرت برداشت و برد

بهش بگين نشست به پات

بهش بگين نيومدي

بگين هنوز دوستت داره

با اين كه قيدشو زدي

نشوني قبر منو

بهش ندين خوب مي دونه

مياد جاي هميشگي

سر قرار تو رودخونه

يه پنجره با يه قفس ، يه حنجره بي هم نفس
سهم من از بودن تو ، يه خاطرس همين و بس

توو اين مثلث غريب ، ستاره ها رو خط زدم 
دارم به آخر مي رسم ، از اونور شب اومدم

يه شب که مثل مرثيه ، خيمه زده رو باورم
ميخوام تو اين سکوت تلخ ، صداتو از ياد ببرم.....................
بزار که کوله بارمو روشونه شب بزارم 
بايد که از اينجا برم ، فرصت موندن ندارم
داغ ترانه توو نگام ، شوق رسيدن توو تنم
تو حجم سرد اين قفس ، منتظر پر زدنم...................

من از تبار غربتم ، از آرزو هاي محال................
قصه ما تموم شده ، با يه علامت سوال

بزار که کوله بارمو روشونه شب بزارم 
بايد که از اينجا برم ، فرصت موندن ندارم............ 

زیبایی چشمانت آتش به چشمان من میزند و عشق تو را می خواند.

می خواهم احساس تو را حس کنم دست در دستان پرمهر تو را حس کنم.

می خواهم آرامشم را از تو بگیرم. من می خواهم با تو، برای تو و تا ابد

مال تو باشم ، تو همه ی وجود منی.

عزیزترینم می خواهم با عطر تن تو نفس بکشم می خواهم با تو زندگی کنم.

عشق تو زندگی من است.

ای مهربانم تو تنها عشق منی کسی جزء تو این قلب مرا آرام نمی کند.

من عشق را در با تو بودن معنا می کنم.

وجود تو مرحم این قلب بی قرار من است وجود تو برایم خیلی مهم است.

قسم به ستاره های آسمان اسم زیبای تو را در بهترین و زیباترین نقطه قلبم نوشتم

شاید فقط خاطره ای شویم برای هم

زمانی که باد می آید و تمام گذشته ی من را بر خود سوار می کند

زمانی که چکاوکی می خواند و تمام دوستت دارم هایمان را مرور می کند

زمانی که دریا ساکت و آرام جاپاهای شادمانه مان را محو می کند.

شاید فقط خاطره ای شویم برای هم

زمانی که کولی ها کوچ می کنند و با نگاهشان کف دستانمان را سوراخ می کنند

زمانی که بوی تند قهوه تمام پاتوق های دو نفره را پر می کند

زمانی که بیدهای گره خورده مارا به یاد تمام دستان فشرده می اندازد

زمانی که قاصدکان, آخرین نامه ی مرا با خود می آورند

شاید فقط خاطره ای شویم برای هم

زمانی که فروغ در اتاق تنهایی فریاد می زند:

...و این منم زنی تنها در آستانه ی فصلی سرد

زمانی که باران, تمام گریه های دوری را پنهان می کند

زمانی که قرص ماه, تمام همخوابگی مان را در آسمان لمس می کند

شاید فقط خاطره ای شویم برای هم

زمانی که آخرین برگ دفترخاطراتمان خداحافظ محبوبم را گریه می کند.